Het duurde lang voordat de eerste plantjes weer te voorschijn kwamen dit jaar en vooral lastig om ze te onderscheiden. Maar zoals dat gaat, zijn de bloemen de afgelopen maand omhoog geschoten door de zonnige dagen en nu met de regen zijn ze helemaal niet meer te stoppen. De vorig jaar geplante stekjes van de (wilde) akkermunt  valeriaan, smeerwortels en de citroenmelisse zijn aangeslagen en komen weer op.

Van de gezaaide bloemen zie ik nu ook veel terugkomen, zelfs van de eenjarig vanwege de zachte winter.  Maar wat ik het leuks vind zijn de wilde aan-waaiers! Ik zie roberstkruid, bremooievaarsbek, grote vogelmuur, kleine vogelmuur, ereprijs, rode klaver, dagkoekoesbloem! En ook boterbloemen, weegbree, mosterdherik, wikke en witte dovenetel, veldzuring, bijvoet en verschillende distels hebben uit zichzelf de weg naar de wilde bloementuin gevonden. En daar ben ik het meest trots op natuurlijk want even dacht ik het weer te moeten opnemen tegen een leger aan melde maar die heb ik nog niet in zulke grote aantallen gezien.

Melganzevoet is een prima kruidje op zicht, familie van de spinazie en heeft waardevolle stoffen waaronder ijzer, eiwit en vitamine en al sinds de oertijd eten mensen hem. De bladeren en stengels, rauw of roerbakken dezelfde bereidingswijze als spinazie er gezond. De zaden zijn ook eetbaar en werden vroeger door het meel of als meel voor brood en gebak gebruikt, drogen en dan fijnmalen. Maar goed een leger melde daar valt gewoon niet tegen op te eten bovendien zou het een indicatie voor de grond zijn waardoor je het beste de melde kunt uittrekken en dan in stukjes knippen en de boden laten bedenken.