December, de natuur is in slaap. De bomen worden kaal en de eerste vorst is een feit. De natuur duikt onder in een deken van blad en humus.
En toch is het de moeite waard om ook met dit koude en soms wat sombere weer naar buiten te gaan. Want ook deze donkere dagen zijn bijzonder, je kunt nu buiten verstilling vinden. Geen overvloed maar een enkele opvallende boom zoals de Hulst die nu super groen staat te shinen met knalrode bessen. Alsof hij lacht naar de kale beuken waar hij tussen staat. Thee van hulstbladeren is in de volksgeneeskunde jarenlang gebruikt als koortsverlagend en vocht afdrijvend middel.
Maretak 
Hulst 
Blad verteerd tot aarde
De oude Romeinen schijnen al hun geschenken met de takken van de hulst te hebben versierd tijdens de Saturnaliën (feesten ter ere van Saturnus en de winterzonnewende* van 17 tot 23 december). Mythologische betekenis heeft de hulst vooral in het oude Engeland van de Kelten. De druïden versierden hun hutten met hulsttakken om de ‘sylvan spirits’ (bosgeesten) te eren. Zo zie je maar weer dat er altijd wel een bijzonder kruid of boom in elk jaargetijde te vinden is.
Zo kun je in het zuiden van ons land en in België de Maretak tegen komen! Ook zo een bijzondere, de maretak kent een scala aan legendarische, magische toepassingen. Maar is tegenwoordig vooral bekend vanwege de onderzoeken hiermee bij kanker en chemotherapie.
De maretak heeft ook een positieve werking op het hart en de bloedvaten. In het Engels heet hij ‘mistletoe’ en dan komt het je meteen bekend voor vanwege de traditie dat je gekust mag worden als je er onder staat. In het Duits heet de struik ‘Mahrenest’. ‘Mare’ betekent heks. De maretak staat bekend als een heksenkruid. De maretak is een halfparasiet, de bessen nestelen zich op andere bomen en daaruit groeit dan de bos van de maretak die echt groot kan worden. Een zeer wonderlijke verschijning die het van dichtbij bekijken en bestuderen zeker waard is!
December en de donkere dagen zijn een magische tijd juist vanwege het donker, je ontkomt er niet aan. Het is een natuurlijke weg naar loslaten en rust. Naar binnen gaan. Maar onder de grond gebeurt wel degelijk wat, de natuur bereid zich voor op wat komen gaat. Als straks de winterwende voorbij is en de dagen weer gaan lengen dan weten ze wat hun te doen staat.
De natuur staat stil maar het nieuwe leven, dat wat zich bijna onzichtbaar afspeelt onder de grond, bereid zich langzaam al voor.
*( Winterzonnewende. Midwinter, Joel (Yule) of wintersolstitium zijn alle benamingen voor het begin van de winter. Midwinter valt op de kortste dag, wanneer de nacht op zijn langst is. Meestal op 21 december. Na Midwinter zullen de nachten weer korter gaan worden en de dagen langer.
De winter is bij uitstek het seizoen dat volkeren gebruikten om de relatie met hun goden te verstevigen in de vorm van herdenkingen en vieringen. Veel feesten uit de christelijke tradities hebben dan ook wortels met (seizoen)vieringen van het heidendom.
De namen Joel en Midwinter zijn door de eeuwen heen de gebruikelijke benamingen geweest voor het feest van de kortste dag.)